W dniach 1-3 sierpnia br. odbywa się w Parku Hawrelaka w Edmonton największa impreza wielokulturowa na świecie – Festiwal Dziedzictwa Narodów, które to dziedzictwo składa się na mozaikę kanadyjską. Po raz czterdziesty różne grupy etniczne prezentują swój folklor – tance, śpiew, sztukę ludową – i tradycyjne potrawy. Polonia uczestniczy w Festiwalu od samego jego początku.
W raporcie World Comission on Culture and Development UNESCO stosunek Kanady do wielokulturowości przedstawiony jest jako wzór do naśladowania dla innych. Wielokulturowość, a tym samym i jego wielojęzyczność, stwarza szansę szybkiego i bardziej powszechnego zbliżenia kontaktu międzyludzkiego.
W państwie wielokulturowym grupy narodowościowe mają: swoje świątynie, gazety, programy radiowe i telewizyjne, kluby i restauracje z narodowymi potrawami, co możemy potwierdzić na naszym polonijnym przykładzie. Do szkół chodzą razem dzieci białe i kolorowe. W biurach i fabrykach obok Kanadyjczyków od wielu pokoleń pracują urodzeni w innych krajach emigranci z Europy czy Azji. Nikomu to nie przeszkadza, przeciwnie, akceptujemy to ze zrozumieniem, a to oznacza pokój wewnętrzny, i o to właśnie najbardziej chodzi, to jest główny pożytek z wielokulturowości.
W takiej atmosferze nie ma publicznych przejawów nacjonalizmu, a więc tego, co wynika z irracjonalnej nienawiści do innych ludzi i wywyższania się ponad nich, co z reguły ma miejsce gdy wielokulturowość nie jest akceptowana przez społeczeństwo lub osoby indywidualne.
W kraju wielokulturowym jakim jest Kanada nie łatwo jest wybrać życie w innej kulturze niż ta, w której wychowaliśmy się. Nie potrafilibyśmy odpowiedzieć na pytanie: “Skąd jesteśmy?”, „Jakie jest nasze dziedzictwo kulturowe?” Skazalibyśmy siebie i nasze dzieci na tulaczkę bez korzeni i narodowej tożsamości, podczas gdy inni robią to z dużym poczuciem dumy. Stracilibyśmy poczucie więzi, wspólnoty i przynależności. Stracilibyśmy świadomość własnego znaczenia z braku udziału i współuczestnictwa w bogactwie wielokulturowości. Powstałaby wtedy rozbieżność w tym jak my siebie widzimy i jak nas widzą inni.
W roku 1988 Parlament Kanady przyjął Ustawę o wielokulturowości – pierwszą na świecie ustawę narodową dotyczącą tej kwestii. Ustawa chroni prawnie wielokulturowość jako podstawową i charakterystyczną cechę społeczeństwa kanadyjskiego, i ma na celu wspieranie zachowania kultury i języka, wzmacnianie kulturowej świadomości i porozumienia, ograniczanie dyskryminacji, a także promocję zmian w instytucjach państwowych na poziomie federalnym i prowincjonalnym, z uwzględnieniem tła kulturowego. Obserwuje się, że ta cecha ulega nasileniu.
Wprowadzając politykę wielokulturowości rząd pragnie przyjść z pomocą w kształtowaniu społeczeństwa jednoczącego obywateli w duchu poszanowania godności osoby ludzkiej, wolności, wzajemnego poszanowania, równości i pełnego uczestnictwa w życiu społecznym niezależnie od pochodzenia etnicznego, rasy, języka czy wyznania.
Niewątpliwie wielokulturowość, możliwość pielęgnacji własnych tradycji, języka czy religii jest zjawiskiem niezwykle pozytywnym.
Festiwal ponownie jest okazją, aby wspólnie tę wielokulturowość celebrować.
Z. Cynar – Polonia Edmonton News
Zdjecia: Grzegorz Łojko https://www.flickr.com/photos/126655942@N03/sets/72157654336208974