Międzynarodowy Dzień Języka Ojczystego ma w założeniu dopomóc w ochronie różnorodności językowej jako dziedzictwa kulturowego, ustanowiony przez UNESCO 17 listopada 1999 r. dla uhonorowania i uznania na całym świecie ważności zachowania języka ojczystego. Wynika to z faktu, że połowie z ponad 6 tysięcy języków używanych na świecie grozi powolne wymieranie. Język jest ważnym elementem w życiu każdego człowieka.
W Edmonton, główne uroczystości z tej okazji, już po raz 13-ty odbyły się we Włoskim Centrum Kultury i zostały zorganizowane przez “The International and Heritage Languages Association” (IHLA). IHLA jest organizacją, której celem jest popieranie zachowania języka ojczystego i propagowanie języków międzynarodowych, pomaganie w rozwoju językoznawstwa i udostępnianie niezbędnych do tego środków oraz kształcenie nauczycieli i pomoc w rozwijaniu ich kwalifikacji językowych. Wydarzenie to było okazją do celebrowania języka ojczystego i kultury spośród około 30 grup etnicznych w Edmonton, ale również okazją do wyrażenia uznania nauczycielom za ich trud w pracy nauczycielskiej. 20-tego lutego 2016 r. Włoskie Centrum Kultury było wypełnione po brzegi. Edmonton, to chyba jedno z nielicznych miast na kontynencie amerykańskim, gdzie ten dzień celebruje się z tak liczną frekwencją, spontanicznie i uroczyście.
Uroczystość zaszczycił swą obecnością Don Iveson, burmistrz Edmonton.
W programie uroczystości odbyły się występy zespołów tanecznych, zaprezentowano wystawy oraz wręczono nagrody.
Na stoiskach zorganizowanych przez polskie szkoły: sobotnie im. Henryka Sienkiewicza, im. Marii Chrzanowskiej i całodzienny Angielsko – Polski Program Szkolny im. Św. Jana Pawła II pokazano osiągnięcia na wielu ilustracjach i przedmiotach artystycznych wykonanych przez uczniów.
Eemigracja polityczna i za chlebem, aż do ostatniej, zwanej ekonomiczną, wpłynęły na fakty związane z wędrówką Polaków na wszystkie kontynenty świata. Wraz z Polakami wyemigrowała mowa polska. Dziś można ją słyszeć i posługiwać się nią z dala od polskich granic. Żyjący w kraju są pewni, że Polacy na emigracji nigdy nie zapomną swej ojczystej mowy. Tymczasem rzeczywistość pozostawia wiele do życzenia. Nie można tego zagadnienia uogólniać. Prawdą jest, że spotyka się dorosłych, młodzież i dzieci polskie biegle władających polskim językiem. Pięknie mówią i bezbłędnie piszą po polsku. Umieją się znaleźć w każdej sytuacji i na poczekaniu służyć jako biegli tłumacze w obydwie strony. Ich osiągnięcia są wspaniałym wzorem, godnym naśladowania. Należą oni jednak, mimo wszystko, do wyjątków potwierdzających regułę, że nie używając języka, szybko się go zapomina. Emigrując nie bywa się wolnym od przeróżnych doświadczeń. Język nowego kraju często stanowi dość poważną bariere. Wielu Polaków po kilku zaledwie latach życia na emigracji z przykrością wyznaje, że zapomniana już polską pisownię. Zdarza się, że i ze słownym wyrażaniem swych myśli mają oni kłopot. Bywa i tak, że dorośli uczą się nowego języka od swoich dzieci. Oczywiście, kosztem polskiej mowy tych drugich. Tymczasem dzieci, które przyjechały na emigrację po polskiej szkole podstawowej, w większości należą do grupy celujących studentów. Zasób wiedzy ogólnej wyniesiony z Ojczyzny przynosi im chlubę. Z tego są również dumni ich rodzice. Każdy wie, jak trudne bywają początki na obczyźnie. Nie tylko Polacy borykają się z tymi problemami. Emigranci przeróżnych narodowości, z całego świata i na całym świecie, mają te same trudności, toteż doświadczeni nauczyciele ESL radzą, aby nie zaniedbywać języka i zwyczajów wyniesionych z kraju urodzenia. Każdy znany język jest dodatkowym oknem na świat. Pielęgnować go należy pieczołowicie w domu rodzinnym, bez obawy o język angielski. Ideałem kultury kanadyjskiej jest przecież harmonijne współistnienie wielu kultur. Kolebką zaś tej wielokulturowości są rodziny umiejętnie kierujące wychowaniem swego potomstwa, w duchu wyniesionym z własnej ojczyzny.
Dzień Języka Ojczystego był kolejną okazją do celebrowania naszej tożsamości i kultury
